Indice alfabético
- Ramón María Aller Ulloa
- José Alonso López y Nobal
- Juan Alonso López y Nobal
- Salustio Alvarado Fernández
- Marceliano Álvarez Muñiz
- Ángeles Alvariño González
- Emilio Anadón Frutos
- Eloy Luis André
- Jesús Andreu Lázaro
- Buenaventura Andreu Morera
- José María Andrey y Sierra
- Andrés Antelo Lamas
- Rafael Areses Vidal
- Anselmo Arias Teixeiro
- Antonio Arias Teixeiro
- Pedro Alejandro Auber e Fondniare
- José María Baleato
- Ángel Baltar Cortés
- Ramón Baltar Domínguez
- Antonio Baltar Domínguez
- Manuel Baraja Fernández
- Juan Barcia Caballero
- Juan José Barcia Goyanes
- Charles Eugène Barrois
- José Luis Barros Malvar
- Tomás Batuecas Marugán
- Francisco Bellot Rodríguez
- Ricardo Bernárdez
- Fermín Bescansa Casares
- Luis Blanco Rivero
- Ramón Blanco y Pérez del Camino
- José Boado y Castro
- Baltasar Manuel Boldo Tuced
- Ignacio Bolívar y Urrutia
- Patricio Borobio Díaz
- Celia Brañas Fernández
- Gonzalo Brañas Fernández
- Antonio Brunet y Talleda
- Odón de Buen y del Cos
- Eusebio Bueno Martínez
- Manuel Cabaleiro Goás
- Ernesto Caballero y Bellido
- Rafael Cadórniga Carro
- Laureano Calderón Arana
- Fernando Calvet Prats
- Juan Bautista Camiña
- Domingo Antonio Camiña Fortes
- Jesús Carballo Taboada
- Santiago Carro García
- Roque Carús Falcón
- Antonio Casares Gil
- José Casares Gil
- Antonio Casares Rodríguez
- Fermín Casares y Bescansa
- Pedro de Castro
- Santiago Castroviejo Bolibar
- Pedro Antonio Cerviño Núñez
- Eduardo Chao Fernández
- José María Chao Rodríguez
- Aniceto Charro Arias
- Ángel Cobián Areal
- José Carlos Colmeiro Laforet
- Miguel Colmeiro y Penido
- Andrés Avelino Comerma y Batalla
- Francisco Cónsul Jove y Tineo
- José Andrés Cornide Saavedra y Folgueira
- Antonio Correa Fernández
- Pedro Couceiro Corral
- Luis Crespí Jaume
- Mariano Cubí y Soler
- José Deulofeu y Poch
- Modesto Domínguez Hervella
- Juan Donapetry Iribarnegaray
- Juan Jacobo Durán Loriga
- Armando Durán Miranda
- Mauricio Echandi Montalvo
- Antonio Eleizegui López
- Ricardo Escauriaza del Valle
- Rafael Estrada Arnaiz
- Félix Domingo Estrada Catoira
- Joaquín Ezquerra del Bayo
- Benito Jerónimo Feijoo Montenegro
- Valeriano Fernández Bacorell
- Manuel Rufo Fernández Carballido
- Elisa Fernanda Mª del Carmen Fernández de la Vega y Lombán
- Jimena Mª Francisca Emilia Fernández de la Vega y Lombán
- José Ramón Fernández de Luanco y del Riego
- Ignacio Fernández Flórez Reguera
- Cesáreo Fernández Losada
- Manuel Jacobo Fernández Mariño
- José Fernández Martínez
- Bibiano Fernández Osorio-Tafall
- Gustavo Fernández Rodríguez Bastos y Harizmendi
- Gabriel Fernández Taboada
- Domingo Fontán Rodríguez
- Ramón Fontenla Maristany
- Emilio Fraga Lago
- Francisco Freire Barreiro
- Gonzalo Gallas Novas
- Cruz Gallástegui Unamuno
- Heliodoro Gallego Armesto
- Abelardo Gallego Canel
- Fausto Garagarza y Dugiols
- Fernando Garcia Arenal
- Víctor García Ferreiro
- Antonio García Maceira
- Pío García Novoa
- Antonio García Varela
- José María García-Blanco Oyarzábal
- Eustaquio (Antonio Félix) Giannini Bentallol
- Miguel Gil Casares
- José María Gil Rey
- Francisco Giral González
- Pedro Gómez de Bedoya y Paredes
- Manuel Gómez Larrañeta
- Mariano Gómez Ulla
- Manuel Gómez-Durán Martínez
- Vicente González Canales
- Jaime González Carreró
- José González López
- José González Olivares
- Juan de Dios González Pizarro
- Joseph González Salgado
- Claudio González Zúñiga
- José Goyanes Álvarez
- José Goyanes Capdevila
- Vicente Goyanes Cedrón
- Mariano de la Paz Graells Agüera
- Albert (Albert I, Príncipe de Mónaco) Grimaldi
- Vicente Guarnerio Gómez
- Francisco Guitián Ojea
- Leopoldo Hernández Robredo
- Primitivo Hernández Sampelayo
- José María Hernansáez y Moscoso
- Enrique Hervada García-Sampedro
- Ragnar Hult
- Alexander von Humboldt
- Carlos Ibañez y Varela
- Santiago de la Iglesia Santos
- Francisco Iglesias Brage
- Luis Iglesias Iglesias
- Luis Iglesias Pardo
- Emigdio Iglesias Somoza
- Gerardo Jeremías Devesa
- Ángel Jorge Echeverri
- Jorge Juan y Santacilia
- Ángel Laborde Navarro
- Johan Martin Christian Lange
- Bernardo Lecocq Honesy
- Carlos Lemaur
- Juan Lembeye y Lartaud
- Octavio Lois Amado
- Juan Lojo Batalla
- Antonio López de Guadalupe
- Jacobo López Elizagaray
- Manuel López Enríquez
- Víctor López Seoane
- Juan López Soler
- Juan López Suárez
- Dionisio Macarte y Díaz
- Gerónimo Macho Velado
- Ramón Margalef López
- Tomás Mariño Pardo
- Juan Martín Sauras
- Antonio Martínez de la Riva
- Ángel Martínez de la Riva Vilar
- Domingo Martínez de Presa
- Manuel Martínez-Risco
- Baltasar Merino Román
- Manuel Eugenio Merino Simón
- Faustino Miranda González
- Ricardo Montequi y Díaz de la Plaza
- Saturnino Montojo y Díaz
- Olga Moreiras Tuni
- Evaristo Antonio Mosquera Quiroga
- Francisco Antonio Mourelle de la Rúa
- Manuel Muñoz Taboadela
- José María Navaz y Sanz
- Francisco de Neira
- João da Nova
- Antonio Novo Campelo
- Domingo Antonio de Nóvoa Gándara y Feijoo
- Roberto Nóvoa Santos
- Miguel Odriozola Pietas
- Ramón Otero Acuña
- Enrique Otero Aenlle
- Xosé Otero Espasandín
- Fernando Oxea
- Timoteo O´Scanlan
- Emilia Pardo Bazán
- Isidro Parga Pondal
- Jacobo María de Parga y Puga
- Ubaldo Pasarón y Lastra
- Patricio María Paz y Membiela
- Ángel Pedreira Labadía
- Pedro Pena y Pérez
- Ramón Pérez Costales
- José Pérez López-Villamil
- Severino Pérez y Vázquez
- Gerónimo Piñeiro de las Casas
- Manuel Piñeiro Herba
- Eugenio Piñerúa Álvarez
- José Planellas Giralt
- Francisco Ponte y Blanco
- Antonio Posse Roybanes
- Pedro Andrés Pourret
- Casiano de Prado y Vallo
- Esteban Quet y Puigvert
- José Quiroga Méndez
- Marcelino Ramírez García
- Benito Regueiro Varela
- Ignacio Ribas Marqués
- Tomás Rico Jimeno
- Eduardo del Río y Lara
- Francisco de los Ríos Naceiro
- Cándido Ríos Rial
- Arturo Rivas Castro
- Antonio Rodríguez Darriba
- Carlos Rodríguez Baltar
- Juan Antonio Rodríguez Bustillo
- Alejandro Rodríguez Cadarso
- José Rodríguez Carracido
- José Rodríguez González
- José Rodríguez Martínez
- José Rodriguez Mourelo
- Juan Rodríguez Sardiña
- Luis Rodríguez Seoane
- Juan Rof Carballo
- Juan Rof Codina
- Francisco Romero Blanco
- José María Romero Fernández de Landa
- Francisco Romero Molezún
- Ramón Rúa Figueroa
- Ángela Ruiz Robles
- Ramón Dionisio de la Sagra y Peris
- Francisco Sánchez
- Julián Sánchez Bort
- Timoteo Sánchez Freire
- Gumersindo Sánchez Guisande
- Fernando Sande y Lago
- Frei Martín Sarmiento
- Pedro Sarmiento de Gamboa
- Camille François Sauvageau
- Guillermo Schulz
- Francisco de Seijas y Lobera
- Josep Joan Vicente del Seixo
- Antonio Sierra Forniés
- César Sobrado Maestro
- Juan Sobreira y Salgado
- Ramón Sobrino Buhigas
- Benito Ángel Dionisio Sotelo y Rivas
- Juan Suárez Casas
- Enrique Suárez Couto
- Julián Francisco Suárez Freire
- Paulino Suárez Suárez
- Francisco Sueiras
- Nicolás Taboada y Leal
- Maximino Teijeiro Fernández
- Joan Texidor i Cos
- Pedro Urquijo Landaluce
- Joaquín Vaamonde Rodríguez
- Lope Valcárcel Vargas
- Antonio Valenzuela Ozores
- Ramón Varela de la Iglesia
- Teodoro Varela de la Iglesia
- José Varela de Montes
- Juan Varela Gil
- Gregorio Varela Mosquera
- Manuel Varela Radío
- Ángel Varela Santos
- José Varela y Ulloa
- Ricardo Varela y Varela
- Vicente Vázquez Queipo
- José Francisco Vendrell de Pedralbes i Estaper del Mas
- Ramón Verea García
- Enrique Vidal Abascal
- Ernesto Viéitez Cortizo
- Xosé Luis Vila Jato
- Antonio Vila Nadal
- Cipriano Vimercati Benítez
- Leoncio Virgós Guillén
- Heinrich Moritz Willkomm
- María Josefa Wonenburger Planells
- Isabel Zendal Gómez
Disciplinas científicas
- ./ Mariña
- ./ Matemáticas
- ./ Enxeñería
- ./ Botánica
- ./ Cartografía
- ./ Agronomía
- ./ Bioloxía
- ./ Química
- ./ Astronomía
- ./ Xeoloxía
- ./ Minas
- ./ Medicina
- ./ Xenética
- ./ Coleccións
- ./ Psiquiatría
- ./ Anatomía
- ./ Nautica
- ./ Cosmografía
- ./ Microbioloxía
- ./ Histoloxía
- ./ Ensino
- ./ Divulgación científica
- ./ Ciencias Experimentais
- ./ Filosofía
- ./ Hidroloxía
- ./ Medicina
- ./ Xinecoloxía
- ./ Veterinaria
- ./ Zootecnia
- ./ Bromatoloxía
- ./ Hixiene
- ./ Mecánica
- ./ Espeleoloxía
- ./ Paleontoloxía
- ./ Zooloxía
- ./ Radioloxía
- ./ Xeografía
- ./ Agricultura
- ./ Ciencias Naturais
- ./ Farmacia
- ./ Viticultura
- ./ Navegación
- ./ Física
- ./ Aeronaútica
- ./ Técnica
- ./ Armas
- ./ Oftalmoloxía
- ./ Parasitoloxía
- ./ Mineraloxía
- ./ Farmacaloxía
- ./ Ornitoloxía
- ./ Entomoloxía
- ./ Expedicións
- ./ Bioquímica
- ./ Dermatoloxía
- ./ Ecoloxía
- ./ Avicultura
- ./ Pediatría
- ./ Micrografía
- ./ Anestesia
- ./ Oceanografía
- ./ Fisioloxía
- ./ Moluscos
- ./ Cálculo
- ./ Nutrición
- ./ Meteoroloxía
- ./ Psicoloxía experimental
- ./ Edafoloxía
- ./ Enxeñería de montes
- ./ Fisioloxía vexetal
- ./ Bioloxía mariña
- ./ Ficoloxía
- ./ Limnoloxía
- ./ Tecnoloxía
- ./ Cirurxía
- ./ Antropoloxía
Eloy Luis André
Destacado profesor e ensaísta singular nos campos da filosofía e da psicoloxía
comparte esta páxina:Ámbitos de ocupación:
Autor/a da biografía:
- Costa Rico, Antón
- Data de alta: 13/12/2013
Extras de Eloy Luis André:
Extras sobre Eloy Luis André:
Galeria

Como citar esta páxina:
- Costa Rico, Antón ([2013], “Eloy Luis André”, en Álbum da Ciencia. Culturagalega.org. Consello da Cultura Galega. [lectura: 30/05/2023] [URL: http://www.culturagalega.org/
albumdaciencia/detalle.php?id=492
Eloy Luis André estudou na escola pública de Vilardebós (Verín), no Colexio dos Escolapios de Celanova, no Instituto de Ourense e nas Universidades de Santiago e sobre todo na de Salamanca. Nesta última, onde foi alumno dalgúns destacados profesores, como foi o caso de Miguel de Unamuno, con quen mantería correspondencia posteriormente, acadou a licenciatura en Filosofía e Letras en 1897, logo do que pasou a realizar estudos de doutoramento na Universidade Central de Madrid. Doutorouse en 1899 na Universidade de Salamanca, tras varios premios e mencións honoríficas durante os estudos previos. A propia Universidade de Salamanca concedeulle unha axuda económica para realizar estudos de Filosofía Superior en Lovaina, París e Bruxelas durante o curso 1899-1900.
Instalado en Madrid, onde coñeceu entre outros a Giner de los Rios e a González Serrano, iniciou sen éxito a preparación de oposicións para cátedra universitaria. Si conseguiu acadar a de Instituto, sendo nomeado catedrático numerario en 1904, ano no que se incorporou ao Instituto de Ourense como profesor de psicoloxía e lóxica. En 1906 foi enviado polo Goberno español a Francia, a Bélxica e a Italia, para analizar a organización dos seus respectivos Ministerios de Fomento e as perspectivas de organización dos seus sistemas educativos. Nos anos seguintes solicitou bolsas –non concedidas- da Junta de Ampliación de Estudios para estudar psicoloxía e filosofía con Wundt, en Leipzig, e con Paulsen, en Berlín, non descartando, en último caso, desprazarse aos EEUU para formarse co psicólogo pragmatista W. James, tal como sinalou na súa petición.
Por fin, e cando xa comezara a formar un modesto Laboratorio de psicoloxía experimental no Instituto de Ourense, puido gozar dunha bolsa e dunha prórroga e viaxar así a Alemaña durante os cursos 1910-1911 e 1911-12, período despois do que retornará a Ourense, ata que en 1914 pasou ao Instituto de Toledo, mediante permuta con Antonio Losada Diéguez. Con outros profesores do claustro de Toledo organizou alí os cursos de Extensión universitaria (1916-1918), continuando a práctica de visitas escolares que iniciara no Instituto de Ourense e que incluíra, aquí, a visita de escolares á cidade de Porto. Entre 1915 a 1917 deu varias conferencias no Ateneo de Madrid, algunhas delas por disposición do Ministerio de Instrución pública, e outras na Universidad Popular de Madrid, na Universidad Central e no Centro Gallego de Madrid.
Desde Toledo, onde tamén comezou a formación dun pequeno laboratorio de psicoloxía experimental, intentaría sen éxito ser de novo profesor da Universidade Central (xa opositara contra Ortega en 1909). En 1918 accedeu ao Instituto de San Isidro de Madrid e en 1919, ao Cardenal Cisneros, tamén da capital, que sería o seu destino profesional definitivo ata a súa morte, acontecida en 1935.
Formación psicolóxica e filosófica en Alemaña trasladada a España
A súa acción docente en Ourense veríase interrompida, como sinalamos, en 1910, ao concedérselle una bolsa da Junta de Ampliación de Estudios para realizar durante dous semestres estudos de psicoloxía experimental en Alemaña. O 29 de xullo de 1910 comezaba esta formación en Leipzig baixo a guía do moi destacado profesor Wilhem Wundt (e a tutela directa do seu asistente, Paul Salow), quen desde o seu Laboratorio e cátedra universitaria promovía o estudo científico psicolóxico nunha vertente estruturalista, analítica e fundamentalmente estática; unha vertente valiosa polo que tiña de observación e estudo científico, pero que poucos anos despois sería desprazada paulatinamente tanto pola nova orientación gestaltista, como pola denominada psicoloxía funcional co seu tras fondo pragmatista e a súa concepción xenética e activista da conciencia, ámbito ao que André se aproximou lene mente (distanciándose un algo de Wundt e aproximándose a Eucken), ao situar na alma o fundamento da actividade psíquica, pois tamén Eloy Luís André defendía, ao contrario que Wundt, unha concepción activista da conciencia, na liña desenvolvida por Bergson e por William James.
Esta estadía en Alemaña, que se puido prolongar ata o verán de 1911, ao concedérselle una prórroga na súa bolsa, permitiulle acceder tanto a una intensa formación psicolóxica, como a profundar na filosofía idealista, marcada polas elaboracións de Krause e de Rudolf Eucken, un dos promotores do espiritualismo filosófico, situado baixo algunhas influencias derivadas de Fichte e de Krause, a quen visitou na Universidade de Jena e con quen mantería aínda posteriores contactos. A estadía tamén lle facilitou a consolidación dunha posición intelectual e argumentativa singular, de raíz e expresión idealista, así como a obtención dun coñecemento moi acaído sobre a actualidade pedagóxica alemana e as reformas en curso.
Desde Leipzig trasmitíulle a Domingo Barnés valiosa información sobre o Instituto de Psicoloxía e de Pedagoxía Experimental fundado pola Asociación de Profesores da cidade, realizou visitas a escolas e centros de formación do profesorado do que informará ao pontevedrés e Director Xeral de Instrución Primaria Eduardo Vincenti, seguiu cursos de psicoloxía filosófica e preparou a obra Mentalidad alemana.
Desde todos estes coñecementos Luís André proclamaría, a través de numerosos escritos e de varias intervencións, a necesidade dunha renovación cultural española que tivese presente as innovacións científicas e teóricas europeas. Unha renovación tamén necesariamente pedagóxica, razón pola que fixo unha firme reclamación a prol dunha educación pública e estatal. Desde dita posición opoñeríase á creación en 1917 do Instituto-Escuela, por consideralo un centro elitista e de minorías, ben que en tal oposición se albisquen aspectos de animadversión coas xentes da Institución Libre de Enseñanza, ao encontrarse Luis André distanciado do krausopositivismo e estar situado no exterior das redes de influencia da Institución.
En 1914 foi invitado oficialmente pola Comisión do Congreso Internacional de Educación Popular de Leipzig para tomar parte activa nos seus traballos. Luis André aínda tería ocasión de volver a Alemaña e tamén a outros países europeos, ao ser enviado polo Ministerio de Instrución Pública español para o estudo de diversos aspectos do desenvolvemento educativo e para redactar unha Memoria sobre estudios superiores de segunda enseñanza, visitando establecementos docentes de Francia, Bélxica, Alemaña e Suíza, tal como deixa constancia nas súas obras La cultura alemana e Educación de la Adolescencia, editadas as dúas en Madrid, en 1916, retomando alí o contacto co filósofo Rodolfo Eucken.
Científico e pensador
Eloy Luís André é sobre de todo un filósofo, pero tamén un psicólogo, de singular acento, que pretende analizar, con Wundt, diversos aspectos relacionados coa psicoloxía dos pobos (linguaxe, mitos, costumes) e coa súa evolución; un intelectual con dominio do alemán, do inglés, do francés e do portugués; un prolífico ensaísta e tradutor (Wundt, Eucken, Höffding); polemista, se for o caso, e sempre atento ás correntes contemporáneas de pensamento. Alguén que no plano filosófico buscaba restaurar no contexto español a especulación filosófica, tratando de superar tanto a neoescolástica balmesiana, como o discurso (no senso bourderiano) dos krausistas da Institución Libre de Enseñanza, identificándose el coa primeira posición filosófica krausista e facéndoo desde un enfoque entre idealista e positivista (entre os modelos neokantianos e Wundt), na procura do arraigamento en España dunha ‘filosofía científica’. Con Wundt elaborou o informe “Relacións do traballo mental coas diferentes formas da linguaxe falada”, e tamén un estudo titulado La curva de la melodía del lenguaje en las diferentes lenguas y dialectos, con resultados aos que aludiu Wundt na cuarta edición do seu texto sobre La psicología de los pueblos (1922). Dentro da súa preocupación pola renovación da conciencia nacional española, que como galego tamén especificou no caso galego, reflexionou sobre o españolismo e o galeguismo, sobre una posible ‘ética española’ e sobre o espírito (volgeist) do ‘pobo español’, procurando poñer a psicoloxía ao servizo da política, do dereito e da economía, tal como analizaron os estudosos da súa obra F. Blanco, Castro e De Castro.
Publicacións
Luís André foi un notable publicista: 30 libros (moitos deles voluminosos), seis obras traducidas desde o alemán e o francés e unha manchea de artigos na prensa e en revistas culturais, tamén en Galicia. Entre as traducións hai que mencionar as realizadas sobre as obras de Wundt Introducción a la Filosofía e Sistema de Filosofía Científica (nos anos 1911 e 1913, respectivamente), o Léxico de Filosofía, de A. Bertrand (París, 1908; Madrid, 1908), e a obra de H. Höffding Filósofos contemporáneos (Madrid, 1909), en traducións sempre acompañadas de introducións e notas complementarias.
Nos seus traballos son frecuentes as referencias á educación, á filosofía e á cultura alemana, da que foi un privilexiado observador e tamén un firme defensor, e como tal, xermanófilo, no contexto da Primeira Guerra Europea. Por iso, xunto á rigorosa información relativa á psicoloxía experimental, nos seus textos dáse conta tamén de notables consideracións e información relacionadas cos problemas educativos e pedagóxicos. O autor non esqueceu a súa pertenza nativa a Galicia, a onde viaxou con frecuencia desde que estivo destinado en Toledo e logo en Madrid, mantendo unha certa atención aos problemas económicos e culturais de Galicia e a súa defensa. Neste caso, as súas contribucións realizáronse sobre todo mediante artigos de prensa escritos en castelán e que logo reuniu na obra Galleguismo. Lucha por la personalidad nacional y la cultura (Ensayos) (Madrid, 1931): a favor do liberalismo democrático e contra o caciquismo; a favor da educación popular e da coeducación; e en defensa da conciencia nacional galega. Así se expresou en distintas ocasións e con anterioridade mesmo á IIª República nos xornais La República, de Ourense, e en El Pueblo Gallego de Vigo.
Bibliografía:
Fontes impresas:
A ampla relación dos textos elaborados por Eloy L. André e disposta no marco do “Proyecto de filosofía en español”, da Fundación Gustavo Bueno, que figura nun extra desta biografía, permite observar a súa capacidade ensaística e a súa laboriosidade. Dela extraemos a citación dos seus textos máis relevantes:
ANDRÉ, E. L. (1908): Léxico de filosofía, Alejo Bertrand, París: Librería de la Viuda de Ch. Bouret. Tradución.
ANDRÉ, E. L. (1909): Filósofos contemporáneos, Harald Höffding. Traducción, estudio crítico del autor y notas de Eloy Luis André, Madrid: Biblioteca Científico-filosófica, Daniel Jorro.
ANDRÉ, E. L. (1909): Cultura y democracia, La España Moderna , 245: 95-115.
ANDRÉ, E. L. (1910): Ética española. Problemas de moral contemporánea, Madrid: Imprenta de los Hijos de M. G. Hernández. Segunda edición, Madrid: Sucesores de Rivadeneyra, 1925.
ANDRÉ, E. L. (1911-12): Introducción a la Filosofía, Guillermo Wundt. Traducción de la quinta edición alemana y estudio sobre 'La Filosofía contemporánea en Alemania y la Filosofía científica de Wundt' por Eloy Luis André, Madrid: Daniel Jorro; 2 tomos.
ANDRÉ, E. L. (1912): La vida, su valor y significación, Rodolfo Eucken. Traducción y estudio crítico de las doctrinas del autor por Eloy Luis André, Madrid: Biblioteca Científico-filosófica, Daniel Jorro.
ANDRÉ, E. L. (1913): Sistema de Filosofía Científica, o sea, Fundamentos de Metafísica basada en las Ciencias Positivas, Guillermo Wundt. Traducido por Eloy Luis André, Madrid: Daniel Jorro; 2 tomos.
ANDRÉ, E. L. (1914): La mentalidad alemana. Ensayo de explicación genética del espíritu alemán contemporáneo, Madrid: Biblioteca científico-filosófica, Daniel Jorro.
ANDRÉ, E. L. (1916): La cultura alemana, Madrid: Daniel Jorro.
ANDRÉ, E. L. (1916): La educación de la adolescencia. Estudio crítico del estado de la segunda enseñanza y de sus reformas más urgentes, Madrid: Imprenta de 'Alrededor del Mundo'.
ANDRÉ, E. L. (1919): Sistema de filosofía de los valores, Toledo: Imprenta del Colegio de María Cristina.
ANDRÉ, E. L. (1919): Dos Idearios y dos Democracias. Democracia social revolucionaria y Democracia social conservadora, Madrid: Sucesores de Rivadeneyra.
ANDRÉ, E. L. (1920): Ética individual y social, por Eloy Luis y André, catedrático numerario del Psicología, Lógica, Ética y Rudimentos de Derecho en el Instituto del Cardenal Cisneros de Madrid, Segunda edición, Madrid: Imprenta de los Hijos de M. G. Hernández.
ANDRÉ, E. L. (1924): Nociones de Psicología experimental, Tercera edición, Madrid: Sucesores de Rivadeneya. Edición revisada, Madrid, 1931.
ANDRÉ, E. L. (1926): El espíritu nuevo en la educación española. Un informe y un voto particular sobre el Instituto-Escuela. Reformas urgentes en la Segunda enseñanza, Madrid: Sucesores de Rivadeneyra.
ANDRÉ, E. L. (1931): Galleguismo. Lucha por la personalidad nacional y la cultura (ensayos), Madrid: Imprenta de J. Murillo.
ANDRÉ, E. L. (1931): Españolismo. Prasologio. Pueblo y conciencia nacional, Madrid: Sucesores de Rivadeneyra.
Bibliografía secundaria:
Eloy Luís André é, sen dúbida, unha figura singular no panorama histórico da psicoloxía e da filosofía contemporánea española. Ten sido estudado con algún detemento ou referenciado con atención por parte de autores como Ramón Carande, Arias Santos (para deterse nas súas relacións con Unamuno), Ramón López (pensamento filosófico), Jesús Taboada e Thiebaut Luís-André (perfil biográfico), Helio Carpintero e Blanco Trejo (desde a psicoloxía). Como parte desta atención hai que anotar a Exposición que sobre a súa vida e obra se celebrou na Facultade de Psicoloxía da Universidade de Santiago de Compostela en 1994, en co-organización coa Universidade Complutense de Madrid, do que da constancia o Catálogo da exposición bibliográfica e documental sobre Eloy Luís André (Santiago, Universidade: 1994).
BLANCO, F., CASTRO, J. & DE CASTRO, R. (1996): Eloy Luís André (1876-1935), SAIZ, M. SAIZ, D., Personajes para una historia de la psicología en España, Madrid: Pirámide; p. 253-266.
CASTRO, R. de; CASTRO, J. & SÁNCHEZ, R.: (1993): Una aproximación biográfica a la figura de Eloy Luis André (1876-1935) desde la historia de la Psicología, Rev. Hist. Psicología, 14, n. 3-4.
COSTA RICO, A. (1996): A reforma da educación (1906-1936). X. V. Viqueira e a historia da psicopoedagoxía en Galicia, Sada –A Coruña: Ediciós do Castro: p. 23-26 e 185-188.
LÓPEZ VÁZQUEZ, R. (1996): O pensamento rexeneracionista de Eloy Luis André (do europeísmo ó galleguismo), Santiago de de Compostela: Centro de Investigacións Ramón Piñeiro.