Sobre Fernando Casás
Fernando Casás é un artista de complicada definición. Desde o Brasil podo ver a súa creación sobre unha clara e intensa luz tropical. Cada momento da súa obra conleva sempre un punto de inflexión. Ela non está nunca petrificada, é dicir, rematada; ao contrario, está en constante mutación. As últimas investigacións que o artista vén desenvolvendo sobre a enerxía da natureza a través da fosforescencia son un exemplo da materialización das súas preocupacións coa precariedade do instante onde todo parece suspendido, onde todo movemento é anterior ao propio pensamento. Fernando Casás é un creador insatisfeito, curioso, que respira ao ritmo da natureza, e cuxa traxectoria artística segue un camiño moi particular, practicamente único.
Fala José María Parreño*: "A obra de Casás representa un paso de importancia cualitativa. Quizais o definitivo, en canto a abandonar calquera intento de representar a natureza para pasar a presentala. O que o diferencia de todo o resto (dos artistas) é que Casás non emprega obxectos naturais para representar outra cousa, nin sequera para representar a natureza. Non a representa, preséntaa. Comezou o seu traballo artístico coa natureza, adiantándose en décadas á sensibilidade que outros artistas españois teñen desenvolvido respecto desta”.**
Se por un lado está considerada como iniciadora dos movimentos internacionais de Arte & Natureza, por outro a súa é unha obra complexa e de difícil contextualización, posto que non se circunscribe ás regras que se esperan da arte e non se encontra limitada por xéneros ou materiais, nin polas imposicións do gusto contemporáneo. De corte conceptual, traballa coa enerxía da natureza, intrínseca ás relacións de tempo e espazo. Enfatiza a transitoriedade, un dos fenómenos chave dos nosos días, e funciona como un palimpsesto dunha obsesiva memoria, desvelando os seus contidos através da reflexión que xera no espectador.
A obra de Fernando Casás é así portadora do risco que emana da inquietude inherente á opción de traballar co ético, moi lonxe polo tanto do carácter frívolo tan en boga nos nosos días. É o oposto da busca do recoñecemento a todo custo, do uso da tecnoloxía como innovación en si mesma e da obsesión polas pseudorupturas, cuxa única función é a homologación dos sistemas de poder. Esta traxectoria fáise máis importante aínda ao demostrar que a madurez artística pode ser innovadora e incitante e que ten un papel decisivo na contemporaneidade, cando o contido desta obra leva o espectador a unha implicación na busca das referencias que conforman a nosa máis íntima experiencia coa realidade.
Elisa Keller (Río de Xaneiro, 2009)
(Texto presentado no Forum Social Mundial de Belém do Pará, Brasil, acompañando á presentación do material fotovideográfico referente á intervención Burato Azul en Tifariti que o artista desenvolveu no deserto do Sáhara Occidental).
* Escritor, editor e ex-director do Museo Esteban Vicente, Segovia.
** Un bosque en obras. Vanguardias de la escultura española en madera. Museo de Arte Contemporáneo Esteban Vicente, Segovia, 2000, páx. 121.
LINKS:
Exposición Bom dia, Brasil. Boa noite, Brasil, na Galeria Candido Mendes, Rio de Janeiro, 2011.
Libreto da exposición O Agora xa foi e o denantes será, CGAC, Santiago de Compostela, 2012-2013.
