Vida e morte das estatuas

A imaxinación, mitos e lendas xogaron moitas veces coa ambigüidade, tanto das imaxes que se volven reais como no caso inverso, cando é o propio ser vivo o que se volve imaxe. O corpo esculpido esta situado nunha zona indeterminada entre os vivos e os mortos. Toda escultura existe no tempo, no sentido de que permanece e envellece, o que pode facer mellor ou peor. A patina pode dar a unha obra unha especie de acabado suplementario que non tiña ao principio. Pero o cardenillo fai perder ao bronce un resplandor necesario para a perfección das formas, o ferro enmocécese, a pedra pode padecer enfermidades, as obras degrádanse e acaban por destruírse. Unha escultura pode morrer. Co paso do tempo as estatuas envellecen e sofren agresións, mutilacións e o desgaste da propia materia que as constitúe; pero este envellecemento non é consecuente con elas, pois son realizadas para permanecer eternamente novas, e as súas cariñas alegres e coquetas, permanecen inexpresivas ante a súa deterioración. Con todo, seguímolas admirando sen darnos conta do agresivas que resultan estas imaxes, privadas de vista, tacto e de extremidades. Aquí móstrase o padecemento das estatuas. Presento ás esculturas de maneira que, ante a gran similitude cun ser humano sexamos capaces de conmovernos, de chegar a unha idea mental de que estamos directamente fronte a algo vivo; pretendo levarvos ao momento da metamorfose -que existe, no entanto, na nosa mente-  no que ao admiralas, o corpo experimenta un cambio máis fundamental coma se desexase liberarse do seu propio peche material e escapar dos propios limites que lle impoñen as leis da natureza. Nas fotografías móstrase como a carne e a pedra desafían a propia anatomía, a bioloxía, o tempo e a razón. Disólvense ou se funden nunha única natureza, mesturándose as dúas materias: corpo e obxecto formando unha única e enigmática criatura.

Victoria Diehl, 2003

Outros links:

http://historiadelasemociones.wordpress.com

Victoria Diehl

Unindo as novas técnicas dixitais e os máis vellos mitos, esta nova artista dá pé ás súas primeiras series de imaxes, centradas nunha revisión da escultura clásica pero dando un xiro ao seu significado desde o que podería ser unha reinterpretación fotográfica do obxecto escultórico cara a unha reencarnación dos corpos. “Nas fotografías móstrase como a carne e a pedra desafían a propia anatomía, a bioloxía, o tempo e a razón”, di Vitoria Diehl, que dá corpo a un dos traballos máis románticos da fotografía española actual. Desde a pedra até a carne nunha viaxe de ida e volta, xa que si nos seus primeiros traballos, cuns lixeiros toques de cor e co encadre adecuado (dos que teríamos que destacar a orixinalidade dalgúns deles) ofrécenos a pedra nun proceso de resurrección, reencarnándose en seres vivos, con calor de vida nos seus fríos corpos, nos seus traballos máis recentes vemos o proceso inverso: como corpos reais se van convertendo en pedra, nun proceso de perda de cor e vida que greta a súa pel e cuartea as superficies.

A influencia dun neoclasicismo, que ás veces se desliza até rozar o kitsch, está presente nestes traballos iniciais que destacan pola súa persoal homenaxe á imaxinación e á ambigüidade, a todas esa lenda e mitos nos que as estatuas volven respirar pola mirada do amante, como unha bela dormente que recupera a calor da vida e, na vía contraria, todos eses personaxes literarios que caen por unha maldición convertidos en pedra.

A eterna intención da inmortalidade e os retóricos usos da morte como rito de paso, como un camiño de dobre circulación. A pedra e a estatua como símbolos do eterno, do simbólico perenne, e novamente a fotografía oficiando de sacerdote da memoria ao redor da idea da morte. Aínda que nesta ocasión para transformar o morto en vivo, e facer da memoria unha documentación da orixe. A transformación dos elementos e a recuperación e perda do alento vital, como nunha reinterpretación mítica, sitúanse no centro destes traballos.

Series con títulos como Vida y muerte de las estatuas (2003-2004) e Vanitas (2005), deixan claras as intencións e influencias desta nova artista. Entre os seus modelos: Santa Teresa en éxtase de Bernini, o David de Miguel Anxo, e outras procedentes da estatuaria grecorromana, dan inicio a un traballo que une lenda e tecnoloxía, imaxinación e a fría construción dun traballo seriado.

Rosa Olivares, 100 fotógrafos españoles, EXIT, Madrid, 2005