"Un relato hindú conta como o universo, e ese ceo que está cheo de estrelas, non é tan oscuro como parece, pois as estrelas non son simples planetas, senón orificios, pequenos e infinitos buraquiños que comunícannos coa verdadeira luz. O ceo está máis alá do que vemos, a luz está detrás. Nada é o que parece. Na cotidianidade instálase a dúbida, os dobres sentidos e intencións. O tempo, ás veces, párase no interior. Dobreces na percepción, matices na visión. Vemos e non vemos, quizais non queramos ver. Debuxos para cegos, para ser tocados, para pasar ao outro lado. Que hai detrás desas perforacións, desas feridas e cicatrices? A través da ferida, desa ruptura, o interior comunícase co exterior. Pequenas e infinitas microfisuras que debuxan un mapa do corpo e da mente, que nos levan a outros eus, a outros mundos alén do evidente. Metáfora sobre a complexidade que debuxa o ámbito cotián. Entornos privados, contornos que nos rodean, e nos que existen dislocacións do ordinario. Ás veces, acostumamos habitar en paisaxes domésticas estrañas, habituámonos a transformarnos no que non somos para integrarnos en ambientes mutantes que desgastan o sentido das cousas. O outro lado do doméstico, o lado impenetrable, o silencio do branco detén a vida, a aparente vida. Pinga a pinga, punto a punto, fío a fío diríxese o sentido. On/off, estás ou non estás, estás acesa ou apagada, que máis dá! A resposta é o meu segredo, nunca o saberás. Pequenas fisuras que transpórtante sen saír da túa casa, teu círculo, alí mesmo, no privado; á noite, ao día. Fluídos que se derraman en silencio; na luz e na sombra, maquillando a arquitectura da secuencia, dramatismo e inestabilidade tecido desde o inframínimo, desde os detalles. Dicotomía entre o que sae e o que entra, metáfora da violencia silandeira, entra un obxecto punzante, sae un fío vermello. Contradiccións entre o natural e o artificial. Diálogos do metal e a carne. Códigos innatos, xenéticos, confróntanse co aprehendido, co social e culturalmente incorporado a cada individuo, complexidade no ser e estar. Non é tan doado o día a día nas relacións humanas. Non é tan sinxelo nin simple fuxir, sen embargo sempre existe ese outro sitio interior onde ir."
Fonte: Galería Ana Vilaseco / Ana Soler (2011)
