"Supoño que, se tivese que explicar as razóns polas que estou a pintar cadros de flores, podería dicir algunhas cousas. Por exemplo: que as flores son un emblema atemporal da beleza efémera. Simbolizan un momento de brillo, de xuventude e frescura que se ve inevitablemente abocado á decadencia e a morte. Ao pintalas nese estado de esplendor, intento resgatalas, aínda que sexa só como imaxe ou memoria, da desaparición. Non é esta unha das funcións primordiais da arte?
Ou tamén: que un floreiro con flores é un dos motivos pictóricos máis fortemente asociados a un gusto inxenuo, o dun espectador non iniciado en arte contemporánea; é o primeiro que pinta o afeccionado que emprende, con moito entusiasmo e moi pouco coñecemento, a práctica da pintura nunha academia ou seguindo as indicacións dun libro. É un tema característico de certa pintura superficial, ridículo e compracente. É un auténtico tópico visual e, como tal, o floreiro de flores é denigrado e mirado con desconfianza, a priori, polos entendidos: artistas, críticos, téoricos da arte, profesores. Non obstante, non podo esquecer que pintores aos que admiro moito pintaron flores: Van Gogh, Hokusai, Nolde, Mondrian, Warhol, Richter...
