Tomando prestada a frase do título daquel relato borgiano, O espazo cósmico estaba aí, en dous ou tres centímetros é un proxecto que reúne o traballo de varios artistas cuxa metodoloxía recae en procesos incisivos e un espírito de comprender un territorio determinado a partir dun lugar concreto. Máis que unha mirada ao xeográfico, ao estético ou ao anecdótico, o obxectivo é realizar unha incisiva observación ás sociedades que os habitan, a súa historia ou os seus costumes. Os traballos presentados toman como punto de partida un espazo concreto que en todos os casos ten asociado un compoñente de recreo ou lugar de encontro nunha primeira instancia: unha cociña, un parque, unha zona de recreo montañosa, unha praza pública, ou unha serie de casas de paredes medianeiras unifamiliares serven aquí para disparar unha serie de investigacións e reflexións sobre distintos aspectos interesantes para a comprensión da sociedade contemporánea, ou polo menos para suscitar liñas de especulación en torno a esta.
Francesco Arena indaga en Cucina Democristiana (2012) a memoria política do seu país, Italia, a través do seu propio pasado. Unhas pezas de mármore e os libros da biblioteca do seu avó postos no chan de pé delimitan a planta da cociña da casa familiar.
Lúa Coderch reflexiona en Red Star Revisited (2011) sobre o poder dos símbolos e a transcendencia da desaparición. A través dunha fotografía encontrada por casualidade e un audio, Coderch relata a retirada da enorme estrela vermella que coroaba o edificio do Comité Central do Partido Comunista Búlgaro en 1990. Deste xeito a artista constrúe un breve ensaio sobre o desprazamento dos signos e sobre o acceso ao corpo físico da escritura.
Adelita Husni-Bey presenta The Green Mountain (2012), un proxecto que se interna nun territorio do seu país de orixe, Libia. Jebel Al Akhdar, ou a Montaña Verde, é o único altiplano do país, lugar de recreo pero tamén punto fundamental nas revoltas recentes contra Gaddafi e pasadas contra os italianos. A instalación consta de varios elementos, e complétase cun vídeo que reproduce unha entrevista anónima a un soldado, realizada a partir de diversas fontes e varias épocas (1911, 1996 ou 2011).
Berglind Jóna Hlynsdóttir xoga na instalación Draw Your Horns & Husband Your Resources (2009) con conceptos de explotacións colectivas e propiedades inmobiliarias. A través de fotografías e materiais tomados en 2009 no medio do colapso de Islandia conforma unha serie de pilas de materiais pétreos utilizados na construción de cociñas de luxo, os cales se despregan na parede. Recordos do seu abandono actual a xeito de monumentos á crise económica.
Gerard Ortín e Mercedes Mangrané presentan Lake Valley (2011), unha aproximación crítica ao espírito industrial e emprendedor da Barcelona de principios de século. O vídeo retoma o fracaso dunha iniciativa empresarial que consistía en construír e explotar unha zona de ocio na montaña máis próxima á cidade, e que facilitou o acceso das clases traballadoras a un determinado tipo de ocio ata entón restrinxido ás clases acomodadas nun momento no que a cidade buscaba estenderse cara á montaña.
E finalmente, We don't see the commies for the trees! (2010) de Ángel de la Rubia, mostra unha serie de fotografías de Grütas Park. Durante o período de desmantelamento do Pano de Aceiro, a nova República de Lituania procedeu a retirar os monumentos e esculturas públicas que formaban parte do aparato propagandístico do réxime soviético no seu territorio. É neste contexto no que Viliumas Malinauskas solicita que as estatuas soviéticas lle sexan cedidas para a súa conservación e exposición, abrindo o parque que as alberga na actualidade.
Fonte: Galería Bacelos
